LAUAXETA LMH 3. zikloa: octubre 2014

ITZAL MISTERIOTSUA

ITZAL MISTERIOTSUA

Arratsaldeko seirak ziran eta Ikastolan ni bakarrik nengoan. Benetan ikarartu nintzan ateak ixten ikusi nebazanean.

Zer arraio gertatu zen? Zergaitik nengoen ni bakarrik? Nire buruak milaka galdera zituen. Erantzun gabeko galderak.

Ziztu bizian itxitako ateak egozan lekura hurbildu nintzan. Gero, zabaltzen saiatu nintzen. Zabaldu ahal ziren. Kontu handiarekin sartu nintzen barrura, pausu txikiak emanez. Orduan, pausu batzuk entzun nituen. Horren ostean, kristalezko materialen bat jausten eta soinu desatsegina sortzen. Ostean, ate bat indarrez zarratzen. Korriketan ,baina, beldurrez, atea itxi zan lekura joan nintzen. Itzal arraro bat ikusi nuen nire aurrean. Astiro-astiro hurbildu nintzen:

-Nor zara? - galdetu nuen ahots baxuarekin.

Bapatean, itzala magia bazen bezala desagertu zen, eta ezin izan nuen aurkitu. Gero, gela batean sartu nintzen. Armairu, apal eta beste leku askotan begiratu nuen. Buelta emango neban irtetzeko. Baina, itzal misteriotsuak atea zarratu eban giltzez:

-Ei! Atea zabaldu barruan nago! - esan nuen.

-Badakit horregaitik zarratu dut- esan zuen berak.

-Baina, nik ez dut ezer egin, zabaldu atea! - esan nuen ateari ostikoak jotzen.

-Zabaltzen badizut ahoz aho kontatuko duzu eta aurkitzen banaute, hilko nabe- erantzun zuen- beraz, hemen geratuko zara urteak eta urteak.

Biok isilik geratu ginen une batez. Gero, berak hitz egin eban:

-Bueno... badago modu bat. Nire izena 3 minututan asmatzen baduzu libre itziko zaitut.

-Ez dakit zure izena, baina, badakit ezagutu dudan pertsona desatseginena zarela! - esan nuen.

Leihora hurbildu nintzen bera ikusteko. Begi beltzak zituen ,bere bihotzaren kolorekoak, eta more koloreko jantzi luze bat. Burua garauz beteta eukan. 3 minutuak pasatu egin ziren.

Leihora begiratu nuen. Eta nire buruari esan nion:

-Zer nahiago dut? Hemen geratzea urte askotarako edo...?

Leihoa zabaldu nuen haize indartsuak aurpegian gogor jotzen zidan. Begiak itxi eta lurrarekin aurkitu nintzen.

Irune Iraragorri 6.B

IKASTOLAN HARRAPATUTA

IKASTOLAN

HARRAPATUTA

Arratsaldeko seirak ziran eta Ikastolan ni bakarrik nengoan. Benetan ikaratu nintzan ateak ixten ikusi nebazanean. Ez neukan gurasoekin berba egiteko komunikabiderik.

Nire gelatik urten eta pasilorantza joan nintzan, leihotik begiratu eta ez egoan autobus bat ere ez. Orduan, gelarantza bueltatu nintzan esperantzarik gabe. Gelan jesarrita nengoan ikaratuta eta asper-asper eginda, dana isil-isilik egoan eta liburu bat irakurtzen hasi nintzan, baina, halako batean, leihoak danbadaka hasi ziran, lehenengotan haizea zala pentsatzen neban, baina, konturatu nintzan ez ebala haize zipitzik ere egiten. Orduan, galdetu nuen:

- Norbait dago hor?

Ez zidan inork erantzun, baina, barre algarak entzuten nabazan:

- Jajajajaja!!

- Nor dago hor? - galdetu nuen barriro ere.

Orduan, erantzun zidaten:

- Lehioak gara.

- Noiztik leihoek berba egiten dute? - galdetu nuen.

- Ikastola honetan betidanik, hilerri baten gainean eraikita dagoalako - erantzun zidaten.

- Egia da? - barriro ere galdetu nuen.

- Bai - orain hiztegiek.

- A zelako sustoa! Hiztegiek ere hitz egiten dute ala? - esan nuen.

Orduan, lehioak hiztegiak eta ni lagunak egin ginan eta nire arazoa azaldu nien. Laster batean, ulertu zidaten.

Halako batean, pasiloan zarata bat entzun eta hiztegiak eta leihoak isilik geratu ziran.

- Andereño bat! - esan nuen.

Pasilorantza urten eta barriro gelara sartu nitzan lapurrak zirala konturatu nintzanean. Nire lagun barriei esan eta hiztegiek esan zidaten:

- Hartu hauts magiko honek, ikustezina bihurtuko zara - esan zidaten - baina, zarata egiten badozu ikusi egingo zaitue.

Ikustezina bihurtu eta, ondoren, lapurrak sartu ziran gelan. Halako batean, eztul egin eta lapurrak ikusi ninduten.

- Lagundu nazatela hildakoen arimek! Ez minik egin! - esan nuen hitz- totelka.

- Hori zuk uste dozu! - esan zidan lapur batek.

Orduan, entziklopediak hegaz urten eta lapurren gainean bota ziran.

- Lagundu!-garrasi egin zuten lapurrek.

Ni gelatik korriketan urten eta eskilarak bajatuta, bigarren pisura joan nintzen.

Han, andereño bat aurkitu nuen. Lapurrak egoazala esan eta esan zidan:

- Ertzainei deituko diet.

Ertzainak etorri eta eurek sartzen ziran bitartean ni urten egin nintzan.

Bide bastarretik joan nintzan eta etxera afal ordurako heldu nintzan. Leihoen eta hiztegien sekretua gure artean zegoen ,behintzat, ni bizirik nagoen bitartean.

Oier Gallastegui 6.B